باشگاه خبرنگاران جوان ؛ سارا بابایی - در لرستان، تاسوعا فقط یک روز در تقویم نیست؛ آیینه‌ای است از وفاداری، غیرت و بغضی که در حلقه‌ ی سینه زنان و نوحه‌ خوانان پیچیده در کوچه‌های سنگفرش‌ شده‌ی قدیمی می‌ چرخد. 

روزی که مردم این دیار، ابوالفضل العباس را نه فقط یک قهرمان کربلا، که نمادی از خود می‌دانند.

با فرا رسیدن نهم محرم، زاگرس حال و هوایی دیگر دارد. از کوهدشت تا خرم‌ آباد، از بروجرد تا الیگودرز، صدای سنج و دمام با نغمه‌ ی غم آلود سرنا و کوبش دهل در هم می آمیزد و مردم لرستان به رسم دیرینه‌ شان، تاسوعا را چنان گرامی می دارند که گویی هنوز صدای فریاد یا عباس در دشت کربلا طنین دارد.

برای مردم لر، حضرت ابوالفضل(ع) تنها علمدار کربلا نیست؛ او مظهر مردانگی، غیرت و وفاداری‌ ست. ریشه‌ی این پیوند، در فرهنگی غنی و مردمی نهفته که قرن‌هاست به احترام او علم بر دوش می‌ گیرند، سیاه می‌پوشند و چشمانشان را به اشک می‌ سپارند.

در صبح تاسوعا، در بسیاری از روستاها و شهرهای لرستان، هیئت‌ها با لباس‌ های سنتی، علم‌ های بلند پارچه‌ پیچ، زنجیرها و چاووش‌ خوان‌ها راهی خیابان می‌ شوند.

علم‌گردانی یکی از برجسته‌ ترین جلوه‌ های این روز است. علم‌هایی که هرکدام قصه‌ای دارند؛ از نذر پدر بزرگی تا قسمتی از یک رویا که به نیت شفا یا حاجتی برافراشته شده است.

نوحه‌خوانی‌های لری، با زبان محلی و گویشی دلنشین، حزن این روز را دوچندان می‌کند. وقتی پیرمردی لر با صدایی لرزان می‌خواند:ای اهل حرم دست ابوالفضل جدا بی، یه دسه گلی بی که تقدیم خدا بی... نه تنها اشک از دیدگان جاری می‌شود، بلکه دل‌ها هم به لرزه می‌ افتد.

تاسوعا در لرستان، نه یک مناسبت مذهبی صرف، که یک آیین فرهنگی-اجتماعی گسترده است. نوعی اتحاد و همدلی که هرسال تکرار می‌شود تا یادمان باشد که وفاداری هنوز زنده است، غیرت هنوز معنا دارد، و ابوالفضل هنوز علمدار دل‌های بسیاری‌ست.